Vroeggeboorte
Ik schrijf deze blog omdat het nu eenmaal onderdeel is van ons leven en het me opgevallen is hoe weinig mensen gehoord hebben over neonatologie. En totaal no offense, want ik had er zelf ook geen idee van voordat mijn kindjes er lagen.
Maar het is denk ik goed om je ervan bewust te zijn dat iedereen zijn eigen geschiedenis heeft. De vroeggeboorte van onze kindjes heeft zeker meegespeeld in de keuze om te emigreren. Het heeft gezorgd voor een stukje bewustwording. En dat wil absoluut niet zeggen dat wanneer je iets traumatisch mee hebt gemaakt je maar moet emigreren. Maar voor ons was het een logische volgende stap.
Nou, ik zal proberen het kort te houden! Toen ik mijn 20 weken- echo zou krijgen (en met tweelingen krijg je die in het ziekenhuis) zat ik te kamperen met mijn dikke buik, hond en man op camping Mercedes. Beter gezegd: pech onderweg, onderdeel bestellen in Frankrijk en er maar het beste van maken. Dus toen ik deze 20 wekenecho een week later had bleek dat ik erg veel vruchtwater had. Ik werd doorverwezen naar Maastricht en daar werd er nog eens goed naar gekeken. Met de kindjes was alles oké, maar ze konden geen oorzaak vinden voor het vruchtwater. Ik deed alles volgens het boekje: gezond eten, niet roken en drinken, voldoende beweging en rust... Ik bleef onder controle maar vooralsnog geen paniek.
Toen ik met 25 weken op vakantie was in Oostenrijk kreeg ik veel last van harde buiken. Het voelde niet goed. Bij thuiskomst heb ik meteen een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt en die wilde even mijn baarmoedermond opmeten. Ik zag al aan haar gezicht dat het niet goed was. Ze belde een ambulance die me naar Maastricht zou brengen en ik mocht niet meer lopen. Ik kreeg meteen weeënremmers en een longrijpingsspuit en daar ging ik dan, op naar de verloskamers. Ik dacht eigenlijk dat ze me wel na bedrust naar huis zouden sturen maar helaas liep dat anders. Ik lag op een kamertje waar alles al klaar was gezet voor een eventuele bevalling. Ik besefte me opeens dat ik helemaal niet wist hoe ik moest bevallen. Ik was pas 25 weken zwanger dus daar was ik nog helemaal niet mee bezig geweest. Het werd iedere nacht spannender omdat ik steeds meer ontsluiting kreeg en ondanks de weeënremmers was het niet te stoppen. Vier dagen later kreeg ik weeën en werd Pip geboren. Een klein hummeltje van 800 gram. Pikzwarte haartjes. Ze werd meteen in een couveuse gelegd en van de afdeling afgereden, op naar de NICU. Riff zat nog in mijn buik en maakte door de weeënremmers nog geen aanstalten. Ik had dit werkelijk nog nooit meegemaakt. Hoe kun je nu natuurlijk bevallen van één kindje? Het was wel speciaal want al dat getrappel in mijn buik was van mijn zoontje!
Twee dagen later kreeg ik weer weeën en binnen tien minuten was hij er. Blond, 1000 gram en een huiltje. Ook hij werd in zijn minicampertje van de afdeling afgereden. En dat was het... Ik mocht nog één nachtje in het ziekenhuis blijven want ik was natuurlijk bevallen en daarna moest ik plaats maken. Er was wel nog een plekje in het Ronald mc Donald huis. Ik wilde dat helemaal niet... Ik wilde naar huis...mét kindjes. Maar dat ging natuurlijk niet. Eenmaal in het Ronald mc Donald huis viel het me zwaar. Ondanks de vele hulp wilde ik met niemand praten, ik wilde alles een plekje kunnen geven. Maar het kolven kostte veel energie en tijd en tussendoor was ik alleen maar op de NICU. Ik leerde na een week andere ouders kennen en dat heeft ons er doorheen getrokken. Ik zal jullie de details van alle ellende besparen maar Pip en Riff hebben het niet makkelijk gehad. Ze zijn beiden geopereerd en godzijdank zijn het nu twee gezonde kindjes. We hebben ze na 14 weken ziekenhuis met sondevoeding mee naar huis genomen want inmiddels waren we ervaringsdeskundigen.
Eenmaal thuis was er geen rust want wekelijks kregen we bezoek van een fysiotherapeut, moesten we voor controle naar het ziekenhuis en kregen we natuurlijk kraamvisite. Dat laatste vond ik doodeng. We kwamen van een steriel ziekenhuis in een thuissituatie met mensen die verkouden waren en onze kindjes wilden vasthouden. En Riff moest in die weken nog terug naar het ziekenhuis voor een operatie. Dus het was behoorlijk intensief. Maar goed, na twee jaar van controles waren Pip en Riff ontslagen! Ze deden het onwijs goed en we hoefden hun leeftijd niet meer te corrigeren. (Ik was 31 december 2017 uitgerekend maar ze zijn 23 en 25 September 2017 geboren) Was overigens wel leuk als ik met ze ging wandelen toen ze 4 maanden oud waren en mensen vroegen: Och wat een schatjes, hoe oud zijn ze? Ze zagen er natuurlijk pasgeboren uit.
Mochten er ouder zijn die dit lezen en zelf een kindje op de NICU hebben, dan hoop ik dat ze een beetje steun hebben aan het idee dat ze niet de enige zijn die het doormaken/ hebben doorgemaakt. Ik hoop dat er meer bewustwording komt en dat deze ouders gezien worden. Ik heb het geluk gehad dat ik betaald zorgverlof heb gekregen en na de bevalling nog heel wat maanden voor mijn kindjes kon zorgen. Ik moet er niet aan denken dat je meteen weer aan het werk moet. Wij kijken achteraf ondanks alle spanningen en onzekerheid wel terug op een mooie tijd. We hebben voor het eerst kennisgemaakt met onze kindjes, voor ze mogen zorgen en 24/7 bij ze mogen zijn. We hebben verhalen mogen delen met andere ouders, we zijn alles in perspectief gaan zien en beseffen heel goed hoeveel geluk we met onze kindjes hebben!
Liefs,
Loes